Brendan Perry (° 30/6/1959 - Whitechapel / London - UK) heeft reeds een heel verleden in de muziekbusiness. Hij verhuisde op 14-jarige leeftijd met zijn ouders naar Nieuw-Zeeland, waar hij op 17-jarige leeftijd in de punkband The Scavengers speelde. Later verhuisde de groep naar Australië en veranderde de naam in The Marching Girls. In 1980 verliet hij de groep voor een solocarrière. In 1981 richtte hij samen met o.a. Lisa Gerrard Dead Can Dance op. Na de verhuis van de groep van het verre Australië naar Londen werd het oorspronkelijke viertal herleid tot een duo. Zo werd hij bekend als de mannelijke helft van Dead Can Dance. Lisa Gerrard verwierf na het uiteenvallen van de groep het meeste faam, o.a. door haar samenwerking met Hans Zimmer en het monstersucces van de soundtrack van Gladiator. Brendan Perry timmert ook al een tijdje solo aan de weg. Hij bracht in 1999 zijn eerste album “Eye Of The Hunter” uit, later nog gevolgd door “Ark” in 2010. Dead Can Dance heeft ook een tweede adem gevonden en treden nog regelmatig op, in mei zijn er twee uitverkochte concerten in het Koninklijk Circus is Brussel.

Brendan heeft twee elektrische en één akoestische gitaar ter beschikking. Hij wordt bijgestaan door een toetseniste / multi-instrumentaliste en een bassist. De Handelsbeurs is voor de gelegenheid in theatermodus met pluche zetels en dit is ideaal om van deze muziek te genieten. Hij opent met het van Dead Can Dance bekende “Labour Of Love”, de diepe bariton van Brendan maakt meteen indruk en de muzikale inkleuring is al even indrukwekkend. Zijn bewondering voor de songschrijver Tim Buckley maakt hij duidelijk met drie covers : “Happy Time”, “Buzzin' Fly” en “Chase The Blues”. De knappe vrouwelijke sidekick zorgt af en toe voor tweede stem. Brendan is niet veel van zeggen, veel meer dan een dankuwel komt er niet over zijn lippen. Hij wil wel weten of we “Flemish” zijn, want dat was hem blijkbaar niet zo duidelijk. Hij grapt ook dat hij de toetseniste een boete van 10 euro moet geven omdat ze een nummer te vroeg inzet. Hijzelf speelt afwisselend op de elektrische gitaren of de akoestische. De toetseniste zorgt ook voor voorgeprogrammeerde drums en dit zorgt voor een vol geluid. De bijdrage van de stoïcijnse bassist is tevens cruciaal in het totaalgeluid. Braziliaanse klanken krijgen we in het zwoele “Canto De Ossanha”. Een vrolijk intermezzo is ook het frivole “Carolina Carol Bela”, het is duidelijk dat Brendan een brede muzikale achtergrond heeft.

“Song To The Siren” is waarschijnlijk de bekendste song van de avond en krijgt dan ook een beschaafd herkenningsapplaus. Het niveau blijft hoog, het is muziek om bij weg te dromen maar je blijft toch met volle aandacht bij de les. Afsluiten doet hij met “Severance” van Dead Can Dance. Na een korte onderbreking komen ze terug voor de prima afsluiter “Don't Fade Away”. Na goed 1u15 zit het optreden er op, het had best langer mogen duren maar anderzijds is het niet slecht dat je nog met wat honger naar huis gaat. Brendan Perry heeft bewezen dat hij ook solo een artiest is die een heel concert kan boeien. Zijn warme bariton laat je smelten, hij heeft daarenboven een hoog stembereik. Zijn gitaarspel is uitmuntend zonder overacting. Zijn begeleiders zijn tevens van een indrukwekkend niveau. Het aandachtige publiek is zeker met een tevreden gevoel huiswaarts gekeerd.

Lou van Bergen

Foto's © JiVe

Setlist :
Labour Of Love (Dead Can Dance)
Happy Time (Tim Buckley cover)
Buzzin' Fly (Tim Buckley cover)
Chase The Blues (Tim Buckley cover)
Berimbau
Canto De Ossanha (Baden Powell cover)
The Carnival Is Over (Dead Can Dance)
Carolina Carol Bela
Song To The Siren (Tim Buckley cover)
Killing The Dream
The Rising Tide
Severance (Dead Can Dance)
Bis : Don't Fade Away (Dead Can Dance)